Równo sto lat temu, Rada Regencyjna Królestwa Polskiego (dalej: RR, w jej składzie byli książę Zdzisław Lubomirski, abp Aleksander Kakowski i Józef Ostrowski) ogłosiła niepodległość kraju:
 |
| Deklaracja niepodległości 1918, za Wikimedia Commons |
Prawidłowa data jest na ogół słabo pamiętana i przegrywa z dniem 11 listopada, kiedy RR przekazała władzę wojskową Józefowi Piłsudskiemu (co świętowali piłsudczycy), zaś Niemcy podpisały zawieszenie broni w Compiègne, kończąc I wojnę światową (co upamiętniali endecy).
Wspomniany książę Zdzisław Lubomirski w równym stopniu do J. Piłsudskiego przyczynił się do odzyskania niepodległości. Po rosyjskiej odezwie Mikołaja Mikołajewicza z 14 sierpnia 1914 r. odtwarzał polską administrację poprzez powstające wtedy Komitety Obywatelskie (centralny i lokalne). Po zmianie władz okupacyjnych na niemieckie, które również ogólnikowo obiecywały niepodległą Polskę 5 listopada 1916 r. – podjął z nimi współpracę. Książę Z. Lubomirski ciesząc się zaufaniem tak Rosjan jak i później Niemców, został jednym z głównych organizatorów struktur nowego państwa. Więzień z Magdeburga jako dowódca wojskowy wywalczył niepodległość, ale to kto inny przygotował kraj do normalnego funkcjonowania po wojnie. Równie zasłużeni byli Ignacy Paderewski i Gabriel Narutowicz; którzy wystarali się o uznanie międzynarodowe Polski odradzającej się u boku przegranych Niemiec.
Polska odzyskała niepodległość po 123 latach, nie był to jednak czas zupełnego politycznego niebytu. Od 1807 r. kraj posiadał autonomię jako Księstwo Warszawskie, które zostało podzielone w 1815 r. na Królestwo Polskie, Wielkie Księstwo Poznańskie i Wolne Miasto Kraków. W 1831 r. wszystkie trzy utraciły samorządność po przegranym powstaniu listopadowym.
Wspomniany książę Zdzisław Lubomirski w równym stopniu do J. Piłsudskiego przyczynił się do odzyskania niepodległości. Po rosyjskiej odezwie Mikołaja Mikołajewicza z 14 sierpnia 1914 r. odtwarzał polską administrację poprzez powstające wtedy Komitety Obywatelskie (centralny i lokalne). Po zmianie władz okupacyjnych na niemieckie, które również ogólnikowo obiecywały niepodległą Polskę 5 listopada 1916 r. – podjął z nimi współpracę. Książę Z. Lubomirski ciesząc się zaufaniem tak Rosjan jak i później Niemców, został jednym z głównych organizatorów struktur nowego państwa. Więzień z Magdeburga jako dowódca wojskowy wywalczył niepodległość, ale to kto inny przygotował kraj do normalnego funkcjonowania po wojnie. Równie zasłużeni byli Ignacy Paderewski i Gabriel Narutowicz; którzy wystarali się o uznanie międzynarodowe Polski odradzającej się u boku przegranych Niemiec.
Polska odzyskała niepodległość po 123 latach, nie był to jednak czas zupełnego politycznego niebytu. Od 1807 r. kraj posiadał autonomię jako Księstwo Warszawskie, które zostało podzielone w 1815 r. na Królestwo Polskie, Wielkie Księstwo Poznańskie i Wolne Miasto Kraków. W 1831 r. wszystkie trzy utraciły samorządność po przegranym powstaniu listopadowym.
Komentarze
Prześlij komentarz